Rozdział 36

Daria zaszła na halę i od razu spotkała się ze wściekłym spojrzeniem Michała.

-Miałaś odpoczywać!- wytknął podbiegając do niej

-Nie potrafię tak bezczynnie leżeć, a poza tym czuję się już dobrze.

-Czy Ty naprawdę chcesz przetestować moją cierpliwość.- jęknął -Raz nie możesz zrobić tego o co Cię proszę.

-Ale Michał, mówiłam Ci, że za bardzo się przejmujesz.

Siatkarz chciał już coś odpowiedzieć dziewczynie, ale wtedy rozległ się donośny głos trenera Antigi.

-Kubiak kończ te pogaduszki i wracaj do pracy!

-Już idę!- odkrzyknął po czym zwrócił się do Kędzierzawskiej -Proszę odpocznij trochę

Daria westchnęła pokonana i potaknęła głową.

-Dobrze.

Michał pobiegł z powrotem do kolegów, a Kędzierzawska powoli skierowała się na stołówkę. Mężczyzna prosił ją tylko, żeby odpoczęła, a nie żeby leżała w łóżku. Przechodząc obok głównego wejścia Daria dostrzegła jakiś parkujący samochód. Dziewczyna mimowolnie zadrżała, a wydarzenia sprzed paru godzin ponownie do niej wróciły. Po chwili jednak na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, kiedy zobaczyła swoją przyjaciółkę i Błażeja!

-Ewelina!- wykrzyknęła wybiegając na dwór -Dlaczego nie napisałaś, że przyjeżdżacie? Nie myślałam, że tak szybko przyjedziecie?

Jastrząb popatrzyła zaszokowana na dziewczynę. Gdzie się podziała ta cicha i niepewna Daria, bo tutaj na pewno jej nie było.

-Spokojnie. Może wejdziemy do środka i wszystko Ci wytłumaczę.- zaproponowała

-Hm… Yhm…- Kędzierzawska zmieszała się swoim wcześniejszym zachowaniem

Paręnaście minut później dziewczyny zasiadły w swoim pokoju. Błażej postanowił podpatrzeć trening chłopaków i udał się na halę.

-No to opowiadaj co ciekawego się dział…- urwała zauważając dwa świeże siniaki na ramieniu Darii -Co to jest?- zapytała przerażona

Dziewczyna powiodła za spojrzeniem przyjaciółki.

-Nic takiego.- zbyła ją natychmiast zakrywając fioletowe ślady

-Jak to nic takiego. Chyba Michał nie…

-Czy Ty sugerujesz, że Michał mnie pobił!- wykrzyknęła nie mogąc uwierzyć, że taki pomysł przyszedł Ewelinie do głowy

-Nie wiem. Błażej mówił, że czasami traci panowanie nad sobą.

-Ale to nie znaczy, że od razu musi być damskim bokserem.- stanęła w obronie ukochanego -Michał mnie kocha i nigdy by na mnie nie podniósł ręki.

-Co powiedziałaś? Możesz powtórzyć?

Daria zdała sobie sprawę jaką palnęła gafę i od razu chciała jakoś z tego wybrnąć.

-Że Michał nigdy nie uderzyłby kobiety.

-Chodziło mi o tę drugą część.

-Jaką drugą część.- dziewczyna postanowiła nadal grać na zwłokę niestety Ewelina była o wiele bardziej spostrzegawcza niż jej się wydawało

-Co to za pierścionek, przecież to nie może być zaręczynowy?

-Ewelina, odpuść.- poprosiła

-O nie! Domagam się natychmiastowych wyjaśnień!- przyjaciółka pozostała nieugięta

-No dobrze, powiem Ci…- poddała się w końcu, a wtedy do pokoju wszedł Michał

-Przeszkodziłem w czymś ważnym?- zapytał wyczuwając napiętą atmosferę

-Nie, to znaczy ta sprawa dotyczy także Ciebie.

-Daria co się dzieje?- głos mężczyzny stał się nerwowy

-Usiądź obok mnie.- poprosiła

Michał zamknął drzwi i z głośno bijącym sercem spełnił prośbę ukochanej.

-Zatem słucham co macie mi do powiedzenia.- odezwała się po chwili Jastrząb

-Jesteśmy razem.- wyrzuciła krótko dziewczyna

-No nareszcie poszliście po rozum do głowy!- krzyknęła uradowana

-Przepraszam Michał, wiem, że chciałeś jeszcze trochę zaczekać, ale przez przypadek się wygadałam.- zwróciła się do ukochanego

-Nic się stało. Może to i lepiej. Przynajmniej będziesz miała mniej stresów.- odpowiedział obejmując Kędzierzawską ramieniem

-Intuicja mi mówi, że to nie koniec rewelacji.- powiedziała Ewelina spoglądając na parę

-Nie, ale proszę Cię nie bądź na nas zła.

Dziewczyna potaknęła głową więc Daria zabrała się za opowieść.

-Jesteśmy ze sobą już od dłuższego czasu…- zaczęła niepewnie

-Co to znaczy od dłuższego czasu?- wcięła się Jastrząb

-Możesz nie przerywać i wysłuchać wszystkiego do końca.

-Mogę.- powiedziała niepocieszona

-Tak naprawdę zadziało się coś między nami tej nocy kiedy Adam próbował mnie zgwałcić.

-Że co?!- wykrzyknęła ponownie nie wytrzymując

Kędzierzawska skarciła ją tylko spojrzeniem i powróciła do przerwanego wątku.

-Na początku byłam jeszcze pogubiona we własnych uczuciach, ale z upływem paru dni zrozumiałam, że nie wyobrażam sobie życia bez Michała

Na te słowa posłała siatkarzowi delikatny uśmiech, który odwzajemnił.

-Kiedy zaczęło nam się dobrze układać wkroczyła Monika. Uznała mnie za rywalkę w drodze po serce Michała. Najpierw mnie porwała, a następnie podesłała mu zdjęcia z klubu.

-Te zdjęcia? Skąd je miała?

-Nie wiem i nie interesuje mnie to. Najważniejsze, że nie udało jej się zniszczyć naszej miłości.

-No to nieźle.- podsumowała -Ale dlaczego nie powiedzieliście nam wcześniej, że jesteście razem?

-Tak jakoś.

-Normalnie należą wam się oscary za najlepszą rolę pierwszoplanową.

-Jak usłyszysz kolejne rewelacje to pewnie utwierdzisz się w tym.- wtrącił Michał

-Więc to nie koniec.

-Nie.- odpowiedział mężczyzna i przejął dalszą część opowieści

-Ta piękna kobieta, siedząca obok zgodziła się zostać moją żoną. Ponadto spodziewa się dziecka, a raczej dzieci. Spodziewa się bliźniaków.

-Kędzierzawska!- zawołała złowieszczo Ewelina

***

Jestem z powrotem. Wielka tajemnica wyszła przez przypadek na jaw. Jak myślicie dobrze się stało? Pozdrawiam! Miłego dnia! Do next! :)

Ps. Kiedy skończę chociaż jedno opowiadanie zabiorę za kolejną historię, która już siedzi mi w głowie. Narazie na blogu jest ankieta. Możecie głosować kto będzie wybawicielem Wiktorii.

http://kryzysowynarzeczony.blogspot.com/